U
umutreizzz
Member
- Joined
- Oct 4, 2019
- Messages
- 4
- Reaction score
- 0
ALTAY YARADILIŞ DESTANI
Dünya bir deniz idi, ne gök vardı, ne bir yer,
Uçsuz bucaksız, sonsuz sular içindeydi her yer!
Tanrı Ülgen uçuyordu, yoktu bir yer konacak,
Uçuyordu, arıyordu, katı bir yer, bir bucak
Kutsal bir ilham ile, nasılsa gönlü doldu,
Kayıptan gelen bu ün, ona bir çare buldu.
Göklerden gelen bir ses, Ülgen’e buyruk verdi:
— Tut önündeki şeyi hemen yakala! dedi.
Ülgen bu emre uydu, uzattı ellerini,
İçinden tekrarladı, semanın sözlerini.
Denizden çıkan bir taş, fırladı çıktı yüze,
Hemence taşı tuttu, bindi taşın üstüne!
Artık Ülgen memnundu, rahatı bulmuş idi,
Üzerinde duracak bir yeri olmuş idi.
Göklerin emri ile, bulunca Ülgen durak,
Artık vakit gelmişti, gökleri yaratacak!
Ülgen hep düşünmüştü, ta göklere bakarak:
— Bir dünya istiyorum, bir soyla yaratayım!
Bu dünya nasıl olsun, ne boyla yaratayım!
Ülgen hep düşünmüştü, ta göklere bakarak:
— Bunun çaresi nedir, ne yolla yaratayım!
Bir Ak-Ana var idi, yaşardı su içinde,
Ülgen’e şöyle dedi, göründü su yüzünde:
— Yaratmak istiyorsan, sen de bir şeyler Ülgen,
Yaratıcı olarak, şu kutsal sözü öğren!
De ki hep, “Yaptım oldu! Başka bir şey söyleme!
Hele yaratır iken, “Yaptım olmadı! Deme!”
Ak-Ana bunu dedi, sonra kayboluverdi,
Denize dalıp gitti, bilinmez oluverdi.
Ülgen’in kulağından bu buyruk hiç çıkmadı,
İnsana bu öğüdü iletmekten bıkmadı:
— Dinleyin ey insanlar! Var’ı yok demeyiniz!
Varlığı yok deyip de yok olup gitmeyiniz!
Ülgen yere bakarak: - Yaratılsın Gök! Demiş.
Bu buyruk üzerine, üstünü Gök bezemiş!
Tanrı Ülgen durmamış, ayrıca vermiş salık,
Bu dünyanın yanına, yaratılmış üç balık.
Bu büyük balıkların, üstüne dünya konmuş,
Balıklar çok büyümüş, dünyaya destek olmuş.
Dünyanın yanlarına iki de balık konmuş,
Dünya gezer olmamış, bir yerde kalıp donmuş.
Bir başka balık ise, yere gerilmiş imiş,
Kapkaranlık kuzeye, başı çevrilmiş imiş,
Ortadaki balığın başı tam kuzeydeymiş,
Tufan hemen başlamış, yönü az değişseymiş.
Onun başı her zaman tam yönde durmalıymış,
Bu yön hiç değişmeden, kuzeyde olmalıymış,
Onun başı az düşse, tufanlar başlar imiş,
Tufanda taşan sular, dünyayı kaplar imiş,
Başı zincirler ile bu yüzden bağlanmıştı,
Başın oynamaması, bu yolla sağlanmıştı,
Zincirler bağlanmışmış, ortadaki direğe,
Balık n’olur, ne olmaz, kımıldamasın diye!
Tanrı balık işini, verdi
Mandı-Şire’ye Mandı-Şire düzeltti, başı dönse ne-
reye,
Günlerden bir gün yine yer suya gömülmüştü,
Çünkü balığın başı aşağıya düşmüştü,
Dünya yaratılınca, Tanrı rahatı seçti,
Oturmak için yine, Altın-Dağ’ına geçti.
Çok büyük bir dağ idi, Altın-Dağ dedikleri,
Ayla Güneşe değer, gökteydi delikleri.
Bulunurdu Altın-Dağ, gökle yer arasında,
Ülgen de otururdu, bu dağın ta başında!
Dağın etekleriyse, dünyaya değmez idi,
Bir adam boyu kadar durur da düşmez idi,
Dünya yaratılışı altı günde olmuştu.
Yedinci günde ise, Bay-Ülgen uyumuştu,
Bir gün yattıktan sonra, Bay-Ülgen kalktı yine,
Etrafına bakındı, neler yarattım diye,
Bizimkinden başkaydı, kendine eş dünyası,
Onun değildi yalnız, Ay ile Güneş dünyası,
Dokuz ayrı dünya da fazla yaratılmıştı,
Birer cehennem ile bir de yer katılmıştı.
Dünyaların büyüğü, Han-Kurbustan-Tengere,
Bu dünyalar içinde, yok o dünyadan üzre!
Ülgen bu dünyasına, verdi yardımcı bir Han,
Bu Han’ın adı idi, Mangızın-Matmas-Burkan,
Tanrılar barınağı, Han-Kurbustan-Tengere,
Cehennemi yaparken Tanrı hiç boş durmamış,
Matman-Kara adıyla, bir de mühür atamış,
Doksan dokuz dünyanın ortancalar ortası,
Adı Ezre-Kurbustan, Tengere, Gök dünyası.
Bu dünya müdürünün kendisi de idi
Han, Belgein-Keratlu, Türün-Musıkay Burkan,
Kurulduğu yer ise, Altın-Şarka adlı yer,
Cehennemine herkes Tüpken-Kara-Tamu der.
Biri bu cehennemi idare eder baştan,
Bu da kutsal ruhlardan, bir Matman-Karakçı Han
Dünyamıza gelince, dünyalar düzeninde,
En küçük olanıdır, insan yaşar içinde, însanın
Dünya’sına derler Kara-Tengere,
İdare eder onu, kutsal büyük May-Tere.
Dünya cehennemine, toptan Kara-Taş derler,
Kerey-Han adlı biri, onu idare eder.
Sanma ki bizim dünya, dünyalar içre tektir,
Otuz üç katlı gökle, dünya çok çok yüksektir.
Yine günlerden bir gün, Tanrı Ülgen denize,
Bakarak duruyordu, şaşırtıcı birden bire,
Bir toprak parçacığı, sularda yürüyordu,
Toprağın üzerinde, bir de kil duruyordu.
Toprak üstündeki şey, dedi, nedir acaba,
İnsanoğlu bu olsun, insana olsun baba,
Görünmeye başladı, insan gibi bir şekil,
Birden insan olmuştu, toprak üstündeki kil.
İnsanda toplanmıştı, her çeşitten yeterlik,
Bu ilk insanın ise, adı olmuştu Erlik.
İnsan yaratan Tanrı, ortalardan kayboldu,
Erlik de yola çıktı, arayıp onu buldu.
Tanrı’nın gönlü temiz, yücelerden yüceydi,
-Bir küçük kardeşim ol! diye Erlik’e dedi.
Erlik Tanrı Ülgen’in kardeşi olmuş idi,
Fakat nedense kalbi, hırs ile dolmuş idi.
Erlik yaratılınca, gezip, tozup, eğlendi,
Aradan günler geçti, birden durup söylendi:
— Ben niçin olmayayım, Tanrı’dan daha yüksek,
Tanrı neden dolayı, göklerde olsun bir tek!
Ben niçin olmayayım, hem kuvvetli hem yüce,
Bu bir kabahat midir, ben doğduysam yenice?
Daha ileri gidip gözleri hırsla doldu,
Tanrı’yı kıskanarak ezeli düşman oldu.
Güçlü Tanrı’ya baktı, kutsal gücü kıskandı,
Söylenmeğe başladı, kendi nefsine kandı:
— Ah! Keşke ben de böyle insan yaratabilsem!
— Tanrı baktı ki Erlik pek bir işe yaramaz,
Erlik’in varlığıyla bu dünyada yaşanmaz,
Yarattı Mandı-Şire, adlı bir kahramanı,
Dedi Erlik yerine korusun bu insanı.
Mandı-Şire’den başka, kemikleri kamıştan,
Yedi kişi yarattı etleri de topraktan,
Nefesiyle üfledi, tuttu kulaklarına,
Yedi insanın hemen, can geldi ruhlarına
Tuttu burunlarına bir dahacık üfledi,
Akıl verdi insana, ruha akıl ekledi.
Kutsal er Mandı-Şire, insanı koruyacak,
Onu yaşatacaktı, düşmanları kovarak.
Ama İnsanoğluna biri lazımdı ancak,
Onun idaresini, bir düzene koyacak,
Bunun için de Tanrı, May-Tere’ye verdi can,
Dedi İnsanoğlu’nun başına oluver Han!
ARKADAŞLAR 10A GİDİYOM DİYE LİNÇLEMEYİN PROJE ÖDEVİME YARDIM EDİN
Dünya bir deniz idi, ne gök vardı, ne bir yer,
Uçsuz bucaksız, sonsuz sular içindeydi her yer!
Tanrı Ülgen uçuyordu, yoktu bir yer konacak,
Uçuyordu, arıyordu, katı bir yer, bir bucak
Kutsal bir ilham ile, nasılsa gönlü doldu,
Kayıptan gelen bu ün, ona bir çare buldu.
Göklerden gelen bir ses, Ülgen’e buyruk verdi:
— Tut önündeki şeyi hemen yakala! dedi.
Ülgen bu emre uydu, uzattı ellerini,
İçinden tekrarladı, semanın sözlerini.
Denizden çıkan bir taş, fırladı çıktı yüze,
Hemence taşı tuttu, bindi taşın üstüne!
Artık Ülgen memnundu, rahatı bulmuş idi,
Üzerinde duracak bir yeri olmuş idi.
Göklerin emri ile, bulunca Ülgen durak,
Artık vakit gelmişti, gökleri yaratacak!
Ülgen hep düşünmüştü, ta göklere bakarak:
— Bir dünya istiyorum, bir soyla yaratayım!
Bu dünya nasıl olsun, ne boyla yaratayım!
Ülgen hep düşünmüştü, ta göklere bakarak:
— Bunun çaresi nedir, ne yolla yaratayım!
Bir Ak-Ana var idi, yaşardı su içinde,
Ülgen’e şöyle dedi, göründü su yüzünde:
— Yaratmak istiyorsan, sen de bir şeyler Ülgen,
Yaratıcı olarak, şu kutsal sözü öğren!
De ki hep, “Yaptım oldu! Başka bir şey söyleme!
Hele yaratır iken, “Yaptım olmadı! Deme!”
Ak-Ana bunu dedi, sonra kayboluverdi,
Denize dalıp gitti, bilinmez oluverdi.
Ülgen’in kulağından bu buyruk hiç çıkmadı,
İnsana bu öğüdü iletmekten bıkmadı:
— Dinleyin ey insanlar! Var’ı yok demeyiniz!
Varlığı yok deyip de yok olup gitmeyiniz!
Ülgen yere bakarak: - Yaratılsın Gök! Demiş.
Bu buyruk üzerine, üstünü Gök bezemiş!
Tanrı Ülgen durmamış, ayrıca vermiş salık,
Bu dünyanın yanına, yaratılmış üç balık.
Bu büyük balıkların, üstüne dünya konmuş,
Balıklar çok büyümüş, dünyaya destek olmuş.
Dünyanın yanlarına iki de balık konmuş,
Dünya gezer olmamış, bir yerde kalıp donmuş.
Bir başka balık ise, yere gerilmiş imiş,
Kapkaranlık kuzeye, başı çevrilmiş imiş,
Ortadaki balığın başı tam kuzeydeymiş,
Tufan hemen başlamış, yönü az değişseymiş.
Onun başı her zaman tam yönde durmalıymış,
Bu yön hiç değişmeden, kuzeyde olmalıymış,
Onun başı az düşse, tufanlar başlar imiş,
Tufanda taşan sular, dünyayı kaplar imiş,
Başı zincirler ile bu yüzden bağlanmıştı,
Başın oynamaması, bu yolla sağlanmıştı,
Zincirler bağlanmışmış, ortadaki direğe,
Balık n’olur, ne olmaz, kımıldamasın diye!
Tanrı balık işini, verdi
Mandı-Şire’ye Mandı-Şire düzeltti, başı dönse ne-
reye,
Günlerden bir gün yine yer suya gömülmüştü,
Çünkü balığın başı aşağıya düşmüştü,
Dünya yaratılınca, Tanrı rahatı seçti,
Oturmak için yine, Altın-Dağ’ına geçti.
Çok büyük bir dağ idi, Altın-Dağ dedikleri,
Ayla Güneşe değer, gökteydi delikleri.
Bulunurdu Altın-Dağ, gökle yer arasında,
Ülgen de otururdu, bu dağın ta başında!
Dağın etekleriyse, dünyaya değmez idi,
Bir adam boyu kadar durur da düşmez idi,
Dünya yaratılışı altı günde olmuştu.
Yedinci günde ise, Bay-Ülgen uyumuştu,
Bir gün yattıktan sonra, Bay-Ülgen kalktı yine,
Etrafına bakındı, neler yarattım diye,
Bizimkinden başkaydı, kendine eş dünyası,
Onun değildi yalnız, Ay ile Güneş dünyası,
Dokuz ayrı dünya da fazla yaratılmıştı,
Birer cehennem ile bir de yer katılmıştı.
Dünyaların büyüğü, Han-Kurbustan-Tengere,
Bu dünyalar içinde, yok o dünyadan üzre!
Ülgen bu dünyasına, verdi yardımcı bir Han,
Bu Han’ın adı idi, Mangızın-Matmas-Burkan,
Tanrılar barınağı, Han-Kurbustan-Tengere,
Cehennemi yaparken Tanrı hiç boş durmamış,
Matman-Kara adıyla, bir de mühür atamış,
Doksan dokuz dünyanın ortancalar ortası,
Adı Ezre-Kurbustan, Tengere, Gök dünyası.
Bu dünya müdürünün kendisi de idi
Han, Belgein-Keratlu, Türün-Musıkay Burkan,
Kurulduğu yer ise, Altın-Şarka adlı yer,
Cehennemine herkes Tüpken-Kara-Tamu der.
Biri bu cehennemi idare eder baştan,
Bu da kutsal ruhlardan, bir Matman-Karakçı Han
Dünyamıza gelince, dünyalar düzeninde,
En küçük olanıdır, insan yaşar içinde, însanın
Dünya’sına derler Kara-Tengere,
İdare eder onu, kutsal büyük May-Tere.
Dünya cehennemine, toptan Kara-Taş derler,
Kerey-Han adlı biri, onu idare eder.
Sanma ki bizim dünya, dünyalar içre tektir,
Otuz üç katlı gökle, dünya çok çok yüksektir.
Yine günlerden bir gün, Tanrı Ülgen denize,
Bakarak duruyordu, şaşırtıcı birden bire,
Bir toprak parçacığı, sularda yürüyordu,
Toprağın üzerinde, bir de kil duruyordu.
Toprak üstündeki şey, dedi, nedir acaba,
İnsanoğlu bu olsun, insana olsun baba,
Görünmeye başladı, insan gibi bir şekil,
Birden insan olmuştu, toprak üstündeki kil.
İnsanda toplanmıştı, her çeşitten yeterlik,
Bu ilk insanın ise, adı olmuştu Erlik.
İnsan yaratan Tanrı, ortalardan kayboldu,
Erlik de yola çıktı, arayıp onu buldu.
Tanrı’nın gönlü temiz, yücelerden yüceydi,
-Bir küçük kardeşim ol! diye Erlik’e dedi.
Erlik Tanrı Ülgen’in kardeşi olmuş idi,
Fakat nedense kalbi, hırs ile dolmuş idi.
Erlik yaratılınca, gezip, tozup, eğlendi,
Aradan günler geçti, birden durup söylendi:
— Ben niçin olmayayım, Tanrı’dan daha yüksek,
Tanrı neden dolayı, göklerde olsun bir tek!
Ben niçin olmayayım, hem kuvvetli hem yüce,
Bu bir kabahat midir, ben doğduysam yenice?
Daha ileri gidip gözleri hırsla doldu,
Tanrı’yı kıskanarak ezeli düşman oldu.
Güçlü Tanrı’ya baktı, kutsal gücü kıskandı,
Söylenmeğe başladı, kendi nefsine kandı:
— Ah! Keşke ben de böyle insan yaratabilsem!
— Tanrı baktı ki Erlik pek bir işe yaramaz,
Erlik’in varlığıyla bu dünyada yaşanmaz,
Yarattı Mandı-Şire, adlı bir kahramanı,
Dedi Erlik yerine korusun bu insanı.
Mandı-Şire’den başka, kemikleri kamıştan,
Yedi kişi yarattı etleri de topraktan,
Nefesiyle üfledi, tuttu kulaklarına,
Yedi insanın hemen, can geldi ruhlarına
Tuttu burunlarına bir dahacık üfledi,
Akıl verdi insana, ruha akıl ekledi.
Kutsal er Mandı-Şire, insanı koruyacak,
Onu yaşatacaktı, düşmanları kovarak.
Ama İnsanoğluna biri lazımdı ancak,
Onun idaresini, bir düzene koyacak,
Bunun için de Tanrı, May-Tere’ye verdi can,
Dedi İnsanoğlu’nun başına oluver Han!
ARKADAŞLAR 10A GİDİYOM DİYE LİNÇLEMEYİN PROJE ÖDEVİME YARDIM EDİN
